AŞIKLIK GELENEĞİ

AŞIKLIK GELENEĞİ

Anadolu’nun kültürel belleğinin yanı sıra kültürel çeşitlilik ve zenginliğinin de önemli bir ifadesi olan Âşıklık geleneği; yüzyılların deneyimlerinden süzülerek biçimlenmiş, şiiri, müziği ve hikâye anlatımını içeren çok yönlü bir sanattır. Kendine özgü geleneği ve icrası olan âşıklık geleneğinin en önemli niteliği, döneminin yaşayış ve hayata bakış tarzını, etik ve estetik değerlerini yansıtarak geniş halk kitlelerine hitap edebilmesidir

Doğu Anadolu yöresinde aşıklık geleneği benliğimize kazınan bir güzellik olarak duruyor. çocukluğumuzda dinlediğimiz deyişler ve atışmalar günümüzde de canlılığını koruyor ancak ilginin azaldığının da altını çizmek gerekiyor. 

Aşıklar atışırken bir ayak verilirdi  ( Âşıklık geleneğinde, ayak sözü ile, dörtlüklerin son mısralarındaki kafiye kastedilir. Bu kafiye ise, genellikle ilk dörtlüğün ikinci mısrasında başlatılır. Şiiri meydana getiren dörtlüklerin ilk üç mısraları kendi aralarında yada 1-3 / 2-4 şeklinde kafiyelenir. “Halk şiirinde uyağa ‘ayak’, divan şiirinde ise ‘kafiye’ denir. ) ve verilen bu konu (ayak) üzerinde birbirlerini yerip alt etmek için kurdukları cümlelerle hem dinleyenleri eğlendirir hemde deyişlerinde güncel sorunlara yer vererek dikkat çekerken aynı zamanda da, dizeler arasında çözüm yollarını da işaret etmeğe özen gösterirlerdi. Yani insanlara yol gösterici bir görevide yerine getirmiş olurlardı.

Gerçek bilge aşıklarımız kadar olmazsa da ben de kendime bir ayak vererek bir halk şiiri kaleme aldım. Umarım beğenirsiniz. 

           ÇIKAR KOKUYOR

Zaman bile çürüdü kirli ellerde

Fetvalar inançsız çıkar kokuyor 

Pazar kurmuşsunuz her yerde

Tatlı sözleriniz bile çıkar kokuyor 

Uyusun istersiniz bütün insanlar 

Tebessümünüz bile çıkar kokuyor 

Şeytana pabucu ters giydirenler

Gözyaşlarınız bile çıkar kokuyor 

Anlamadığı  dilde dua edenler

Tapınmalarınız çıkar kokuyor 

Arınmayı dileyip tövbe edenler

Kurtuluşunuz bile çıkar kokuyor 

İnsanım diye çok övünenler 

Tuttuğunuz her iş çıkar kokuyor 

Hak hukuk deyip, can’a kıyanlar

Nefesleriniz bile çıkar kokuyor 

Kime anlatayım derdimi ben 

Anlayışlar bile çıkar kokuyor 

Bilgisize neden kızayım ben !

Oldum diyenlerde çıkar kokuyor 

Madem ki insanlar böyle duyarsız 

Çıkar girdabından nasıl kurtulur ?

İnsanlık yok olur inan bilgisiz

Bilim ışığında umar bulunur.

Çıkarsız bir dünya olmaz diyorsan 

Doğal ihtiyaçlar çıkar sayılmaz

Bütün canlıları sevemiyorsan 

Bu durumda sana insan denilmez 

Birlikte paylaşıp adil olursak

Çıkarlardan uzak insan oluruz 

Her canlıya yaşam hakkı tanırsak

İnanın hepimiz mutlu oluruz 

İsrafil der lütfen doğaya bakın !

Gerçek dengeleri orda görürüz

Ömürü çok uzun sanmayın sakın

Çok zalim bir canlı, olup ölürüz.  

İstafil Yıldızkan 

15.05.2020 Berlin

Âşıklık geleneği,

kültür varlığımızın önemli bir bölümünü oluşturmaktadır. Âşıklık çağlar süren deneyimlerden geçerek biçimlenmiş, kendine özgü icra töresi, geleneğe dayalı yapısı, âşık olmak, âşıklığı sürdürmek için uyulması gereken kuralları olan bir gelenektir.

Âşık edebiyatı, ozan – baksı geleneğinin Anadolu’da yaşama biçiminin değişimiyle ortadan kalkması üzerine oluşmuştur.

Âşıklık geleneğinde sazlı (telden), sazsız (dilden), doğaçlama yoluyla, kalemle (yazarak) veya birkaç özelliği birden taşıyan geleneğe bağlı olarak şiir söyleyenlere “âşık“, bu söyleme biçimine “âşıklık – âşıklama“, âşıkları yönlendiren kurallar bütününe de “âşıklık geleneği” adı verilir.”

Âşıklık Gelenekleri

Bir toplulukta eskiden olmalarından ötürü saygın tutulup,kuşaktan kuşağa iletilen kültürel kalıntılar, alışkanlıklar, bilgi, töre ve davranışlar olarak ifade edilen Âşıklık geleneği diğer kültür değerlerinde olduğu gibi, belirli bir işlevi yerine getirmek, bir ihtiyacı karşılamak üzere geleneksel kültürün yarattığı kültür değeridir. Halk şiirinde Âşıkların şiirlerini dörtlük düzenine göre söylemesi gelenektendir. Yine dörtlük düzeninde hece ölçüsünü ve bu ölçünün yedili, sekizli, onbirli olanlarını kullanmaları geleneğin belirgin örneklerindendir.

Âşıklık geleneklerini şu şekilde sıralamak mümkündür:

1. Mahlas Alma
2. Rüya Sonrası Âşık Olma. (Bade içme)
3. Usta – Çırak
4. Atışma – Karşılaşma
5. Leb – değmez (dudak değmez)
6. Askı (muamma)
7. Dedim – Dedi Tarzı Söyleyiş
8. Tarih Bildirme
9. Nazire Söyleme
10. Saz Çalma.

1) Mahlas Alma

Mahlas,şairlerin yazdıkları şiirlerde asıl adlarının yerine kullandıkları takma ada denir. Halk edebiyatında mahlas geleneğe bağlı uygulanan bir kuraldır. Âşıkların çoğunun asıl ismi unutulmuş, mahlasları isim olarak kullanılır olmuştur. Dadaloğlu’nun asıl adı Veli, Sümmani’nin Hüseyin, Gevheri’nin Mehmet vb.’dir. Âşık geleneğe uygun olarak kullanacağı mahlası şu yollarla alır:

a) Mahlasını Kendi Seçerek Alma:

• Adını, soyadını mahlas olarak kullanır.
• Yaşayışına ve sanatına uygun olarak kendi seçtiği herhangi bir ismi mahlas olarak kullanır.

b) Bir Usta Âşıktan İmam, Pir ya da Mürşitten Alma.

• Usta Âşık çırağı sınava tabi tutar.
• Usta Âşık çırağının durumuna göre bir mahlası uygun görür.
• Şeyh ve pirin manevi tesiriyle mahlas alır.

c) Rüyasında bade içerken alma.

2) Rüya Sonra Âşık Olma (Bade İçme)

Rüya motifi Türk Halk Edebiyatında sıkça karşımıza çıkan bir motiftir. Genellikle halk hikayelerinde yer alan bu motif bazı Âşıkların hayat hikayeleri içinde de görülmektedir. Âşıklar Âşıklığa başlamayı ya da yetişip usta Âşık olmayı geleneksel bir unsur olarak gördükleri iki önemli yol, usta yanında yetişme ya da rüyada bade içerek badeli Âşık olmaya bağlarlar.

Bade, şerbet, su gibi içilecek bir mai olabileceği gibi elma, nar, ekmek, üzüm gibi herhangi bir yiyecek de olabilir. Âşık edebiyatında bade içme rüya motifi bir gelenek icabıdır. İnanışa göre Âşık olmak için ya usta yanında yetişmek ya da mutlaka “pir” elinden bade içmek gerekir.

Bade aşığa;

• Bir pir tarafından,
• Üçler tarafından,
• Beşler tarafından,
• Yediler tarafından,
• Kırklar tarafından

verilir.

3) Usta – Çırak

Âşık edebiyatında yüzyıllar boyu yaşatılan geleneklerin en önemlilerinden biri de usta çırak geleneğidir. Âşıklar genellikle bir usta aşığın yanında onun çırağı olarak yetenekler ölçüsünde olgunlaşırlar. Gelenek gereği icracılık ve aşığın şairlikteki ustalığı için üstat da denilen bir aşığın yanında ders almaları gerekmektedir. Genç aşığın ustasının yanında çok büyük bir sabır göstermesi gerekmektedir. Sabrın sonunda çırak ustasının hayır duasını alarak tek başına halk önüne çıkma iznine kavuşur.

4) Âşık Karşılaşmaları:

Atışma, Âşıkların dinleyenler karşısında, deyişme sırasında birbirini iğneleyici fakat mizah çerçevesi içinde söyleşmeleridir. Karşılama, Âşıkların rakibine üstün gelmek için soru cevaplı tarzı seçmesi yada onu mat etmenin yollarını aramasıdır. Âşıkların doğaçlama, karşılıklı olarak belirli bir kural çerçevesinde söyleşmelerine “atışma” denir. Atışma, en az iki aşığın dinleyici huzurunda karşı karşıya gelerek birbirlerini sazda ve sözde belli kurallar çerçevesinde denenmeleri esasına dayanır.

5) Leb – Değmez

Âşıkların ustalıklarını sergilemek için bir nevi söz hüneri olarak başvurdukları bir biçimdir. İçinde (B,P,M,V,F) dudak ve diş-dudak sesleri bulunmadan söylenilen şiir demektir. Âşıkların dudakları arasına iğne koyarak yarıştıkları bir atışma biçimidir.

6) Askı (Muamma)

Muamma, halk şiirinde bir kimsenin ya da varlığın adını gizleyen şiir demektir. Âşık edebiyatında muammanın özel bir önemi vardır. Âşıklarca muamma düzenlemek ya da bir muammayı çözmek bilgi ve zeka ister. Murat Uraz muammanın uygulanışını şu şekilde anlatmaktadır:

Kahvelerde muamma teşhir edildiği gecelerde; sigara ve nargile içilmez, kimse sesli konuşmaz, herkes intizam içinde oturur. Halk şairi tarafından hazırlanmış muamma büyük ve uzaktan okunabilecek bir yazı ile kağıda yazılır ve tahtaya yapıştırılır.Tahtaya bir milimetre kalınlığında bal mumu sürülür.

Âşıklar nöbetle kahveye gelenlere işine ve halk arasındaki derecesine göre ağırlamalar söylerler. Ağırlanan kişi de ağırlığına göre muammanın etrafındaki bal mumu sürülmüş tahtaya para yapıştırır. Muammayı kim çözerse paraları alır ve muammayı tertipleyen Âşık da bir taksim çıkarırdı. Şayet bu muamma birkaç gece kahve duvarında asılı kalır, kimse tarafından da çözülmemiş olursa sahibi olan Âşık bunun ne olduğunu söyler ve bütün paraları alırdı.

7) Dedim – Dedi Tarzı Söyleşi

Halk şiirinde yaygın olarak kullanılan bir biçim olup koşma ve semailerdeki Âşık ve sevgilinin (dedim-dedi ifadesine bağlı) karşılıklı söyleşmeleridir.

8) Tarih Bildirme

Âşık, kıtlık, yangın, sel felaketleri, salgın hastalık, önemli savaşlar vb. toplumu yakından ilgilendiren sosyal hayatla ilgili olaylarla kendi doğum tarihini şiirlerinde tarihi birer belge olmasını istemiş ve genellikle ilk yada son dörtlükte bazen de ara yerde tarih belirtmiştir.

9) Nazire Söyleme

Nazire, bir şairin şiirini diğer bir şair tarafından aynı uyak ve ölçüde benzer bir biçimde yazma demektir.

10) Saz Çalma

Saz, Âşık için ilhamı kamçılayan bir alet olup Âşıklık geleneğinin en önemli unsurlarından biridir.

Kayak: Türk dili ve edebiyatı web Siesi. www.turkedebiyati.org