Tabiatın Öcü
Hayvanatın çığlıkları arşa değdiği zaman
İnsanoğlunun ‘amann’ dilemeleri sesle buluşmayacak!
Çaresiz bakışlarla debelenip, Allah’ın adına sığınmaları
son işkencelerinin başlangıcı olacak…
Her suçlu anlayıp yaptığı zulmü
Araçsız, darbesiz hissedip, aynı acıyla debelenecek
Ölmenin kurtuluş olacağını sanarken
Yanmanın ebedi olduğuyla yüzleşecek…
Solucan kıvrılışları kâr etmeyecek
Dört koldan belâ, dört koldan ateş kavrayacak beden ve ruhlarını…
Hayvanlar hâlâ ulumakta!
Haklarını almadan susmayacaklar…
Siz sanmıştınız ki hep böyle geldi
Ve hep böyle gider caniliğiniz
O çaresiz bakışlarıyla bize emanet hayvanların
Ancak vicdanlılara değmeyecek ahları…
O dilsizler şefaat edecekler onlara
Hani tüm nimetler size sunuldu sanmıştınız,
Hani onlarda göz ve pay hakkı yok bildiğiniz!
Yok! öyle değil, paylaşmalıydınız…
Kalan kemikleri ve sizin beğenmeyip attıklarınızı şükürle yiyen
O aç canları ya bilerek yok saydığınız, ya hiç fark etmediniz
İğrenç dürtülerinize alet ettiğiniz
Hesap vakti gelecek,
Şahitlik edecek aleyhinize o gün, kendi diliniz!
Her ölen canın hesabını vereceksiniz!
Ece Evren
